Aan mijn oma

Vorige week woensdagavond om 19.00 uur (Nederlandse tijd) is mijn ‘oma’ Miente Zandee op 93e jarige leeftijd overleden. Ze is rustig ingeslapen en mijn ouders, broertje en ik hebben gelukkig afscheid kunnen nemen. De avond ervoor heb ik haar namelijk vanuit Ho Chi Minh City nog kunnen spreken aan de telefoon. Het was heel kort, maar zo waardevol. Ze sprak de magische woorden ‘misschien komt het allemaal goed…’. En wat had ik dat graag gewild.

Voordat wij vertrokken had ik al een beetje afscheid genomen. Ze was immers al oud en broos, dus ik ging weg in de wetenschap dat zij er misschien niet meer zou zijn wanneer wij terugkomen. Helaas is dat ook de waarheid geworden.

Miente was een vriendin van mijn 'echte' oma, de moeder van mijn moeder, die overleed toen ik nog een baby was. Mijn ouders gingen er in die periode even tussenuit en ik mocht bij Miente en haar man Jan (helaas ook overleden) logeren. Ik, en later samen met mijn broertje, ben altijd bij hen blijven komen. Bij naderende vakanties schreven mijn broertje en ik brieven aan Jan en Miente dat wij zouden komen slapen. We vroegen het niet, we deelden het mee. Ongegeneerd! Dat doe je op volwassen leeftijd niet meer, toch?

Toen wij jonger waren spraken wij hen aan met meneer Jan en mevrouw Miente. Dit was een compromis tussen mijn ouders en Jan en Miente. Zij wilden namelijk niet met ‘meneer’ en ‘mevrouw’ Zandee worden aangesproken. Voor mijn ouders was ‘meneer’ en ‘mevrouw’ een belangrijke beleefdheidsvorm. Tádá, daar waren meneer Jan en mevrouw Miente geboren.

Wij logeerden geregeld bij hun thuis in het Zeeuwse Kamperland. Zij hadden daar een huis met een enorm stuk grond erom heen. Jan zorgde altijd dat het gras gemaaid moest worden wanneer wij zouden komen. Dan konden wij meerijden op de ‘traktor’ om het te maaien. Jan en Miente hebben ook altijd honden gehad. Eerst Boksers waarvan ik Boeloe heb meegemaakt. Daarna een zwarte labrador (?), Boes, een lieve goedzak. Boes kreeg onder tafel ’stiekem’ bij het ontbijt een plakje kaas of worst van ons.

Jan en Miente zijn vaak bij ons geweest om Sinterklaas te vieren. Jan maakte de mooiste surprises. Zijn raket is na al die jaren nog steeds de beste surprise ooit. In dichtvorm werd uitgelegd welke touwtjes doorgeknipt moesten worden om bij het cadeau te komen.

Ook mochten wij bij Zeger (een van hun zonen) op de bakfiets. Nee, niet zo een die alle hipster-ouders hebben. Maar een echte; gewoon een fiets met een grote houten bak ervoor. Jaap (hun andere zoon) had een café in Utrecht, waar wij voor een of ander jubileum van Jan en/of Miente bij het feest mochten zijn. Ik weet nog dat er Pictionary werd gespeeld (ik vond vooral het tekenen heel leuk) en dat er een goochelaar bij was. Mieke (hun dochter) heeft een huisje in Kortgene (Zeeland), waar ik al een aantal keer ben geweest om er even een paar dagen tussenuit te gaan.

Wat ik probeer te vertellen; ik, mijn broertje en mijn ouders hebben eigenlijk nog een familie, waar wij ons onderdeel van voelen.

Miente is mijn oma en dat zal ze altijd blijven. Een lieve en warme oma, een oma die je bergreep en interesse had in alles wat je meemaakte. Ze was ook verrassend scherp en bij de tijd. Ik mailde bijvoorbeeld met haar, ook de afgelopen maanden tijdens mijn reis nog. Is dat niet geweldig!? Ik heb de week voordat ze overleed nog een mail gehad, waarin ze schreef ‘…tot ergens in 2018’.

Lieve Miente, ik had u beloofd vanuit elk land waar wij zouden komen een kaart te sturen. In mijn hoofd, en wellicht ook fysiek, zal ik deze kaarten blijven schrijven. Helaas zal u ze niet meer lezen. U bent heel belangrijk voor mij geweest en u voelde voor mij als iemand die er altijd zou zijn. Zoals een echte oma dat doet voor haar kleinkinderen. Bedankt voor alle mooie momenten samen. Dat ik altijd bij u mocht logeren. Dat u mijn oma bent. Ik ga u verschrikkelijk missen…

#HCMC #HoChiMinh